ارائه شده در فروشگاه قطعات الکترونیک بازار برق
تفاوت بین خازن سرامیکی و خازن الکترولیتی
خازن های سرامیکی و الکترولیتی دو نوع خازن متداول در مدارهای الکترنیکی هستند. تفاوت اصلی بین خازن الکترولیتی و سرامیکی این است که در خازن سرامیکی دو صفحه ی هادی به وسیله ی مواد سرامیکی جدا شده اند در حالی که در خازن الکترولیتی دو صفحه ی هادی توسط یک الکترولیت و یک لایه اکسید فلز از هم جدا شده اند.
ساختار یک خازن
خازن قطعه ای است که می تواند انرژی الکتریکی را ذخیره کند. گرچه انواع مختلفی از خازن ها وجود دارد، ولی اکثر آن ها بر مبنای طرح یکسانی تولید می شوند. به طور ساده یک خازن شامل دو صفحه ی هادی است که به وسیله ی یک ماده ی عایق که “دی الکتریک” نامیده می شود، از یکدیگر جدا می شوند. ساختار اصلی در شکل زیر نشان داده شده است :
ظرفیت خازنی در یک خازن بیانگر مقدار بار الکتریکی است که یک خازن می تواند ذخیره کند، زمانی که اختلاف پتانسیل ثابتی به خازن اعمال می شود. اگر مساحت هر کدام از صفحات A باشد و فاصله ی آن ها از یکدیگر d باشد، ظرفیت خازنی C به صورت زیر محاسبه می شود :
خازن سرامیکی نوعی از خازن بوده که در آن ماده ی دی الکتریک از جنس سرامیک است. در ساده ترین حالت یک لایه ماده ی سرامیکی بین دو صفحه ی بین دو صفحه ی هادی قرار می گیرد. ولی رایج ترین نوع خازن سرامیکی نوعی است که به آن “خازن چند لایه” یا (MLCC)گفته می شود. در مولتی لایر ها تعدادی صفحات هادی وجود دارند که دی الکتریک سرامیکی بین هر جفت از این صفحات قرار می گیرد. برای درک نحوه ی عملکرد این خازن ها فرض کنید که تعداد زیادی از خازن های کوچک به صورت موازی و همزمان با یکدیگر کار می کنند، که باعث ایجاد ظرفیت خازنی بزرگی می شود.
خازن های سرامیکی به دو گروه اصلی تقسیم بندی می شوند : کلاس 1 و کلاس 2 . خازن های کلاس 1 دقیق تر بوده و در رنج دمایی بزرگتر پایدار هستند در حالی که در خازن های کلاس 2 راندمان حجمی بالاتری دارند (ظرفیت خازنی بیشتر در واحد حجم).
خازن الکترولیتی چیست؟
خازن الکترولیتی نوعی از خازن است که در آن از یک الکترولیت به منظور افزایش ظرفیت خازنی استفاده می شود. به طور معمول تانتالیوم، آلومینیوم، و یا نیوبیم به عنوان ماده ی هادی عمل می کنند. دی الکتریک در این خازن ها از لایه ای اکسید تشکیل شده که روی این فلزات قرار می گیرند. از آنجایی که این لایه های اکسید بسیار باریک هستند، d در فرمول ظرفیت خازنی بسیار کوچک می شود، و باعث شده ظرفیت خازنی بسیار بزرگ شود. در فاصله ی بین هادی ها، کاغذهایی وجود دارد که در ماده ی دی الکتریک خیسانده شده اند. دی الکتریک خودش مانند آند (قطب مثبت) عمل می کند، در حالی که یکی از صفحات در حکم کاتد (قطب منفی) می باشد.
خازن های الکترولیتی پلاریزه هستند؛ به این معنا که وقتی در مدار قرار می گیرند هر ترمینال باید در پلاریته ی صحیح قرار بگیرد. اگر با پلاریته ی غلط در مدار قار بگیرند، ممکن است بسیار داغ شده و یا حتی منفجر شوند. برای خازن های الکترولیتی، مقاومت معادل سری (ESR) یک مفهوم مهم است. اگر ESR خیلی زیاد باشد، مقدار جریان مدار بسیار کوچک خواهد شد. نمودار زیر نشان می دهد چگونه ESR (امپدانس) یک خازن با مقاومت تغییر می کند. هر منحنی مقادیر مختلف ظرفیت خازنی را نشان می دهد :
توجه کنید که در هر خازن با ظرفیت خازنی متفاوت، فرکانسی وجود دارد که در آن مقدار امپدانس می نیمم است. این فرکانس، فرکانس تشدید خازن نامیده می شود. نکته ی قابل توجه این است که هر چه ظرفیت خازنی بیشتر شود، فرکانس رزونانس کمتر می شود.
تفاوت های بین خازن های سرامیکی و الکترولیتی
ساختار
در خازن های سرامیکی، سرامیک ها صفحات هادی را از یکدیگر جدا می نمایند.
در خازن های الکترولیتی، لایه های اکسید فلز و الکترولیت صفحات هادی را از هم جدا می کنند.
دی الکتریک
در صفحات خازنی ماده ی سرامیکی دی الکتریک را تشکیل می دهد.
در خازن های الکترولیتی، دی الکتریک لایه ی بسیار نازکی از اکسید است.
پلاریزاسیون
خازن های سرامیکی پلاریزه نیستند.
خازن های الکترولیتی پلاریزه هستند.
ESR
خازن های سرامیکی به طور معمول ESR پائینی دارند.
ESR در خازن های الکترولیتی معمولا بالاتر است و به شدت به فرکانس بستگی دارد.
اثر میکروفونی
خازن های سرامیکی از خود اثر سرامیکی نشان می دهند. این اثر به این صورت است که لرزش های مکانیکی منجر به نویز الکتریکی در مدار می شوند.
خازن های الکترولیتی اثر میکروفونی نشان نمی دهند.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.